Faktoring – ciąg dalszy

Umowa faktoringu zawierana pomiędzy zleceniodawcą (przedsiębiorstwem) a faktorem (bankiem) reguluje wzajemne prawa i obowiązki. Jest ona zawierana zazwyczaj na dłuższy okres, nawet kilkuletni, a może być rozwiązana za wypowiedzeniem przez obie strony. Przedsiębiorstwo zobowiązuje się zgłaszać bankowi wszystkie swoje należności z tytułu dostaw i usług oraz opatrywać wystawiane faktury klauzulą cesji tych należności na rzecz banku. W umowie ustala się zasady i relacje wypłacanych przez bank kwot pieniężnych w stosunku do nominalnej wartości wierzytelności przedsiębiorstwa, przejmowanych przez ten bank (zazwyczaj 80% -90%) ustala się wysokość prowizji, a także inne zobowiązania faktora (np. w zakresie prowadzenia księgowości). Umowy mogą określać węższy zakres obowiązków banku w pełnieniu wymienionych wyżej funkcji. Na przykład nie zobowiązują banku do realizowania wszystkich trzech funkcji. Szczegółowe postanowienia umów przystosowują treść świadczonych usług faktoringu do konkretnych potrzeb zleceniodawców.

Faktoring jest korzystny dla banku i wygodny dla przedsiębiorstwa zawierającego z nim umowę. W funkcji usługowej jest on szczególnie użyteczny dla przedsiębiorstw mających wielu odbiorców produkowanych wyrobów lub sprzedawanych towarów. Dostawca nie musi bowiem analizować wypłacalności poszczególnych klientów, bo związane z tym ryzyko przejmuje bank. Przedsiębiorstwo jest także zwolnione z przeprowadzania przymusowej egzekucji należności od odbiorców, ponieważ ten przykry obowiązek obciąża faktora.

Zależnie od treści umowy przedsiębiorstwo może szybko otrzymać środki pieniężne od faktora, bez potrzeby zaciągania kredytu na finansowanie należności. Ponadto gwarancja realizacji należności handlowych przez bank jest korzystniejsza od ubezpieczenia w instytucji ubezpieczeniowej. Należności przedsiębiorstwa mogą być inkasowane przez bank od różnych podmiotów, a więc prywatnych lub publicznych (państwowych, komunalnych). Chociaż banki pobierają od

Posted in Biznesowo on 21 Kwi