Podczas badań jakościowych okazało się, że częstą praktyką pracodawców polskich jest zawieranie z pracownikami umów „bez daty”. Są one dokumentem, który stanowi swoistą polisę – może być użyty podczas kontroli legalności zatrudnienia lub też w sytuacji, gdy nierejestrowany pracownik ulegnie ciężkiemu wypadkowi. W takiej sytuacji podpisane wraz z umową (także in blanco) druki ZUS są wykorzystywane, po wpisaniu aktualnej daty, do zgłoszenia pracownika do ubezpieczenia społecznego z zachowaniem terminu wspomnianych 7 dni.
W obecnych realiach społeczno-politycznych wzorowanie się na rozwiązaniu austriackim, nawet gdyby partnerzy społeczni uzyskali consensus, byłoby ryzykowne i mogłoby się spotkać z krytyką opiniotwórczych mediów. Dlatego w Polsce, dążąc do eliminacji tego czynnika, silnie sprzyjającego zatrudnieniu niereje- strowanemu, należy każdemu z pracodawców dać możliwość swobodnego wyboru pomiędzy dwoma poniższymi wariantami (w przypadku każdego pracownika odrębnie):
– pracownik jest zgłaszany do ubezpieczenia społecznego przed podjęciem pracy – a jeśli jego pierwszym dniem pracy jest dzień tego zgłoszenia, to dodatkowo potwierdzenie musi obejmować wskazanie konkretnej godziny,
– pracownik jest zgłaszany do ubezpieczenia na dotychczasowych zasadach (w terminie 7 dni od daty podjęcia pracy), ale przed jego faktycznym przystąpieniem do pracy pracodawca musi dokonać wstępnej rejestracji elektronicznej ta wstępna rejestracja powinna polegać na przekazaniu identyfikatora pracodawcy oraz imienia, nazwiska i numeru PESEL pracownika – bądź poprzez wypełnienie prostego formularza na stronie internetowej ZUS, bądź wysłania SMS-a.
Leave a reply