Inne badania, przeprowadzone przez Duńską Fundację Danish Rockwool Foundation Research , używają bardzo szczegółowego kwestionariusza i starannie dobranych ankieterów. Utworzone przez nich ankiety mają spełniać dwa podstawowe kryteria, być komparatywne między państwami, a jednocześnie uwzględniać różnice legislacyjne, jakie w tych państwach występują. W konsekwencji praca nierejestrowana w każdym z państw jest zdefiniowana odrobinę inaczej, aczkolwiek odnosi się do tych samych podstaw rynku. Przede wszystkim uwzględnia nie tylko pracę za pieniądze nierejestrowane, ale również tzw. wymianę przyjacielską czy w formie quid pro quo.
Pytanie na temat pracy „na czarno” jest bardzo konkretne i bezpośrednie, jednak poprzedzane jest pytaniami przygotowawczymi, typu czy respondent wykonuje pracę dla siebie w domu (ang. DIY work), w jaki sposób jest ona wykonywana (przez firmę i zafakturowano wykonanie, przez siebie samego lub przez osoby trzecie bez wystawiania faktury). Kolejne pytanie dotyczy przyczyn takiego wyboru. Kolejnym etapem w ankiecie jest już bezpośrednia rozmowa o działalności w ramach szarej gospodarki. Jeśli osoba wykonywała pracę nieformalną, zadawane są dodatkowe pytania o zarobki na godzinę oraz czas pracy. Jeśli osoba nie pracowała nieformalnie, zadaje się jej pytania dotyczące chęci zatrudnienia „na czarno”. Informacje te okazują się być użyteczne przy szacowaniu „potencjału” szarej strefy występującej na rynku, co jest istotnym warunkiem jego rozwoju.
Leave a reply