Najwyższy udział szarej strefy występuje w Afryce (43,2%), w Ameryce Środkowej i Południowej (43,4%) oraz w Centralnej i Wschodniej Europie, a także w krajach b. ZSRR (40,1%). Najniższy udział stwierdzono w krajach OECD (16,3%) i w Azji (ok. 30%). Szara strefa jest więc w dużym stopniu funkcją poziomu rozwoju gospodarczego. W miarę rozwoju gospodarczego, wzrostu zatrudnienia i ograniczenia bezrobocia udział pracy nierejestrowanej zmniejsza się.
Stopień występowania pracy nierejestrowanej jest także efektem różnych metod mierzenia jej skali w poszczególnych krajach. Najwyższe szacunki przedstawił Schneider (2006), znacznie niższe eksperci Komisji Europejskiej (2004). Jeszcze inne szacunki przedstawia raport ILO (2002). Wyniki analizy porównawczej ilustrują tabele 2,2 i 2.3. Tabela 2.2 charakteryzuje wielkie zróżnicowanie udziału szarej strefy w krajach Centralnej i Wschodniej Europy: najwyższy udział wystąpił w Gruzji (68%), najniższy zaś w Czechach (20,1%). Polska znalazła się w środkowej grupie krajów (28,9% lub 14% według drugiego źródła).
Nieco niższe zróżnicowanie występuje wśród krajów OECD (tabela 2.3). Najwyższe udziały mają kraje Południowej Europy (Grecja – 28,2%, Włochy – 25,7%, Hiszpania – 22% i Portugalia – 21,9%). Najniższy udział mają kraje najbardziej rozwinięte gospodarczo: Stany Zjednoczone – 8,4%, Szwajcaria – 9,4%, Japonia – 10,8%, Austria – 10,9%.
Znacznie niższe wartości udziału szarej strefy opublikowali eksperci Komisji Europejskiej i ILO, co dowodzi, że duże znacznie mają metody szacowania tej wielkości. Jednakże, niezależnie od metody szacunku, „hierarchia” wielkości szarej strefy jest podobna.
Leave a reply